وتو ای حسین !

با تو چه بگویم ؟

« شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل »

وتو ای چراغ راه ٬

ای کشتی رهایی ٬ ای خونی که از آن نقطه صحرا ٬ جاودان می طپی ٬و می جوشی ٬ و در بستر زمان جاری هستی ٬ وبر همه ی نسل ها می گذری ٬ و هر زمین حاصلخیزی را سیراب خون می کنی ٬ و هر بذر شایسته را٬ در زیر خاک٬ می شکافی٬ و می شکوفانی ٬ ونهال تشنه ای را به برگ و بار حیات و خرمی می نشانی ٬

ای آموزگار بزرگ شهادت !

برقی از آن نور را بر این شبستان سیاه و نومید ما بیفکن ٬

قطره ای از آن خون را در بستر خشکیده و نیم مرده ی ما جاری ساز ٬ و تَفی از آتش آن صحرای آتش خیز را به  این زمستان سرد و فسرده ی ما ببخش .

ای که مرگ سرخ را بر گزیدی تا عاشقانت را از مرگ سیاه برهانی ٬

تا با هر قطره خونت ٬ ملتی را حیات بخشی ٬ وتاریخی را به طپش آری ٬ و کالبد مرده و فسرده ی عصری را گرم کنی ٬ و بدان جوشش و خروش زندگی و عشق و امید دهی !

ایمان ما ٬ ملت ما ٬ تاریخ فردای ما ٬ کالبد زمان ما ٬

                                   به تو وخون تو محتاج است .

(دکتر علی شریعتی )